Ιστορίες

Μέσα από τα μάτια
ενός αδέσποτου σκύλου

Γράφει ο Μιχαήλ Τσερνικούδης

Είμαι ο Σπουργίτης. Το όνομά μου μού το έδωσαν κάτι πιτσιρίκια λόγω χρώματος όταν ήμουν κουταβάκι. Είμαι διασταύρωση λυκόσκυλου με τσομπανόσκυλο. Όχι πως το ξέρω από κάπου, αλλά ακούω που το λένε αυτοί που περπατούν δίπλα μου στον δρόμο. Είπα στον δρόμο γιατί εκεί μένω, εκεί περιπλανώμαι, εκεί τρώω και κοιμάμαι. Δεν ήταν επιλογή μου. Όμως δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα εδώ. Κάποιοι λένε ότι με παράτησαν όταν ήμουν ακόμη κουτάβι, κάποιοι άλλοι ότι γεννήθηκα από αδέσποτα. Δεν με πειράζει που ζω στον δρόμο, ίσως επειδή δεν έχω νιώσει πώς ζουν τα σκυλιά που είναι σε σπίτια και αυλές. Αλλά, ποιος ξέρει, μπορεί να είναι καλύτερα έτσι. Κάποιες φορές έρχονται κάποιοι καλοί άνθρωποι και μου δίνουν τροφή, νερό βρίσκω σε διάφορα σημεία. Πολλές φορές μυρίζω κάτι λιχουδιές που τις έχουν μέσα σε κάτι κάδους και είναι τυλιγμένες με κάτι χαρτιά. Σηκώνομαι, τα παίρνω, τα ανοίγω και γεύομαι τις λιχουδιές τους. Τότε βλέπω τους ανθρώπους να αγανακτούν, να με φωνάζουν και να με διώχνουν. Μα τι κακό έκανα; Επίσης, με μαλώνουν όταν τρέχω γαβγίζοντας, προσπαθώντας να δαγκώσω τα λάστιχα, ή κάτι άλλο από αυτά που τρέχουν δίπλα μου. Τα λένε ποδήλατα οι άνθρωποι, μηχανές και αυτοκίνητα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι τους πειράζει! Γενικά είναι ακατανόητοι. Κάνω την ανάγκη μου στο πάρκο ή στο δρόμο, πάλι τους πειράζει. Τί να κάνω; Αυτοί δεν κάνουν την ανάγκη τους;

Κάνω παρέα με τον Τζακ και την Τζίλντα, ένα τσομπανόσκυλο και ένα σκύλο αγνώστου προσελεύσεως. Όταν νιώθουμε ότι εισέρχεται στους χώρους μας κάποιος άνθρωπος με τον σκύλο του, αγριεύουμε διεκδικώντας αυτά που μας ανήκουν, δηλαδή τι πιο απλό και σαφές! Είναι ο χώρος μας και δεν ανεχόμαστε άλλους σκύλους να περνούν από εδώ. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν επιτέλους αυτοί οι άνθρωποι και εναντιώνονται προς εμάς; Δαγκώνουμε κάποια στιγμή κάποιον άνθρωπο και γίνεται χαμός. Μα κάποιοι άνθρωποι κάποτε μας χτύπησαν, τότε γιατί δεν έγινε χαμός; Ακούω να λένε πως εκείνοι ήταν κακοί άνθρωποι. Μα εγώ και οι φίλοι μου πώς να τους ξεχωρίσουμε; Από φόβο, από ένστικτο φύλαξης του χώρου ή του φαγητού μας δαγκώνουμε. Εσείς δεν τα προστατεύετε όλα αυτά;

Ήρθαν προχθές κάποιοι τουρίστες με μια πολύ όμορφη σκυλίτσα, την Χέλγκα, που προέρχεται από την ίδια διασταύρωση με μένα. Πήγα έκατσα δίπλα της για να την φλερτάρω. Στην αρχή δεν μου άρεσε ο τρόπος που με αντιμετώπισε. Μου είπε πως μυρίζω άσχημα και ότι είμαι άπλυτος και φορέας παρασίτων! Μα πώς να μην είμαι όλα αυτά; την ρώτησα. Δεν γνώριζα το πώς. Η απάντησή της ήταν η αιτία που κάθισα να σας πω όλα αυτά. Και αυτή ήταν για μια-δυο μέρες αδέσποτη. Κάποιος όμως την περιέθαλψε, την πήγε στον γιατρό για εξετάσεις και για κάτι ακόμη που δεν κατάλαβα καλά πώς το είπε. Μετά την πήγε σε έναν χώρο που είχε και αλλά σκυλιά. Της έδιναν τροφή, νερό, φάρμακα όταν χρειαζόταν. Και όλα αυτά μέσα σε ένα καθαρό σπιτάκι και έναν καθαρό χώρο που τον έλεγαν αυλή. Όταν της είπα πόσο τυχερή ήταν που την βρήκε αυτός ο άγιος άνθρωπος και ότι και εδώ έχει κάποιους τέτοιους αλλά δεν φτάνουν για όλους μας, η απάντησή της ήταν απρόβλεπτη. Όχι, μου είπε, δεν είναι Άγιος. Τη δουλειά του κάνει. Είναι λέει υπάλληλος (αν θυμάμαι καλά την λέξη) του δήμου. Αυτή είναι η δουλειά του. Μαζεύει τα αδέσποτα και τα φροντίζει μέχρι να τα υιοθετήσει κάποιος άνθρωπος...

Από τότε έχω σκάσει. Με κατατρώει ένα τεράστιο ερωτηματικό. Εκεί υπάρχει ο καλός κύριος, ο Δήμος Μονάχου νομίζω πως μου τον είπε! Εδώ ένας Δήμος δεν υπάρχει; Και ας έχει ότι επίθετο θέλει. Ας είναι Δήμος Τσερνικούδης! Αρκεί να έχει έναν υπάλληλο που να κάνει αυτό που έκανε ο κύριος στην φίλη μου την Χέλγκα.

Αλλά μέχρι να βρεθεί αυτός ο κύριος Δήμος, να ξέρετε πως θα συνεχίζονται όλα αυτά που σας ενοχλούν, γιατί στα μάτια σας μπορεί να φαίνονται παράδοξα, αλλά στην καθημερινότητά μας είναι ότι πιο νορμάλ υπάρχει. Μπορεί να νομίζετε πως πρέπει να τηρούμε τους κανόνες του αστικού κόσμου που δημιουργήσατε, αλλά σας πληροφορούμε πως κανένας σας δεν ενδιαφέρθηκε να μας τους διδάξει. Τα παιδιά σας, στον δρόμο τα διδάξατε; Ή στα σπίτια σας, και τα άλλα..., δεν μου έρχεται τώρα το όνομα που χρησιμοποιείται για αυτά. Ααααα, ναι, σχολεία. Σχολεία τα λέτε. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω και εγώ και οι φίλοι μου να μάθετε στα παιδιά σας να μην μας χτυπούν και να μην μας φέρονται άσχημα. Τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί αυτός ο κύριος Δήμος...

Σας παρακαλούμε, αν τον βρείτε, πείτε του να βάλει έναν υπάλληλό του να κάνει και για εμάς, ότι έκανε ο άλλος για την Χέλγκα μου!!!

© Μιχάλης Τσερνικούδης